MŁÓCĄ LUDZIE SŁOMĘ
47.
Młócą ludzie słomę i nic nie wiedzą o mnie. Pusta słoma, jak wiedza ich o mnie. Młócenie rozdrabnia słomę, jak wiedza słowa o mnie. Kto złoży słomę, zdobędzie wiedzę o mnie. Wiedza o mnie, jak pusta słoma, leży na ziemi niewykorzystana, wiatr dziejowy po świecie ją rozwiewa i na nic wam wasza ludzka wiedza.
Pewnego lata słoma z żaru zapalona w ogniu stanie, wszystko zniknie i nastąpi pożegnanie wasze ze mną, wy jak słoma wymłócona, ludzie już w nic nie wierzą!
Morał nie rozumowy, a duchowy; nie młóćcie ludzie więcej słomy!
Błękit nad głowami ludzi, czy słońce ich obudzi?
Gwiazdy nad głowami ludzi, czy księżyc ich obudzi?
Słowo w oczach ludzi, czy serce ich obudzi?
Kto duchem sięgnie poza rozum i miłość wydobędzie?
Kto uczuciem się rozpali i wiarę swą wypali, aby przeżyć ludzkie życie i osiągnąć poznanie Prawdy w swym duchowym rozkwicie?
Wy jak zwierzęta myślicie tylko o przetrwaniu i w codziennej walce zdobywacie jedzenie dla ziemskiego ciała.
A jak i czym karmicie ducha?
Przecież nie macie prawdziwego poznania Prawdy i Światła nie widzicie!
Puste życie prowadzicie już całe tysiąclecia.
Czas zakończyć wasze martwe życie!
Duch wasz umarł.
Chlebem Pana go nie karmicie!
Wasza całkowita wina.
I tak wybiła ostatnia dla was na ziemi godzina, ostatnie słowo dla was to: »koniec!«
Jesteście martwi już teraz, jak wasze martwe życie, przecież już w nic nie wierzycie!
Słowo odchodzi od was, bo Go sobie nie przytrzymaliście, zgubiliście jasną drogę Pana.
Pomimo wezwania odwróciliście się od Słowa Pana.
Tragiczny wybór zepchnął was na dno.
Smutne, że tego nawet nie widzicie, a rozum wasz zabawę świetną ma.
Szachowe posunięcie Lucyfera.
Rozum zamurował w ziemskim ciele ducha, a zabawa dalej trwa.
A ciemności dalej młócą słomę bez wartości już przez wiele tysięcy lat.
Pocieszenie: słoma szybko płonie, a wiatr rozwieje resztę!