CZAS PRZEMIANY ZACHODZĄCEJ

CZAS PRZEMIANY ZACHODZĄCEJ

190.

Wymaga wiele wyrzeczeń starego, ich odrzucenie na drodze do nowego, ku Światłu i tylko stojącemu z zewnątrz może wydawać się to łatwe, lecz dla piechura wymaga użycia wszystkich swych sił, całkowitej mobilizacji, gdyż błąd może kosztować bardzo wiele, o tym piechur już wie zdobywając w drodze potrzebne doświadczenie.

Dobrego piechura poznać można po tym, że ciągle idzie i to z nową ochotą, on wie, że zatrzymać się nie może, tu głęboko w sobie słyszy wyraźnie: »NIE!«

Idąc po tej drodze ku Światłu, które coraz mocniej jest dla niego rzeczywistością, zdobywa wszystko, co mu jest potrzebne do życia, na początku nic nie miał, co by go obciążało, bo się z tym pożegnał i obecnie wie, że nic do siebie z drogi nie weźmie, gdyż to go niepotrzebnie obciąży i zatrzyma.

Podczas tej wędrówki największym jego skarbem i druhem są jego osobiste przeżycia, te wchłania w siebie całym duchem, one go jak paliwo rozgrzewają, aby na dalszej drodze był buchającym płomieniem, który bucha do góry, dziękczynnymi modlitwami do Stwórcy, ten wędrowiec wie, że żyje i nikt, i nic z jego drogi go już nie zawróci.

I choć pokuszenie raz z jednej, a niewypalone żądze z drugiej strony zapraszają do wspólnej sjesty i odpoczynku, choć na chwilę, on doskonale wie, że to pułapki sprytnie zastawione przez sługi ciemności, które wzmagają jego czujność, hartują i dają mu na swej drodze większą siłę, gdy ich wabienia odrzuci.

Na swej drodze widzi ostrzeżenia, to ci, którzy nie uniknęli wabienia pokuszenia i w nim się zatracili, a o swej drodze już zapomnieli, nawet nie pamiętają już, że taka droga jest, że prowadzi na same szczyty, ku Światłu wiecznemu.

Na drodze nie ma piechur wolnych dni, urlopów, on idzie cały czas do przodu i jeszcze przed nim wiele kroków, lecz o każdym nowym świcie pojawia się przed nim nowy świat, który na swej drodze poznaje cały czas i aby w nowy wejść jeszcze jaśniejszy świat, stary trzeba za sobą pozostawić, ze wszystkim, co tam jest!

Pozostaną przeżycia, które wciąż paliwem na tej drodze jaśniejącego ducha są.

I tak duch ludzki nawet nie wie kiedy stanie przed najjaśniejszą bramą, za którą biegnie dalsza droga do Najwyższego, do Stworzyciela, jedynego Boga. Bramą jest Miłość, lecz ją musi piechur rozpoznać, aby mogła swe podwoje otworzyć.

Na swej drodze widział wiele różnych bocznych furtek, wiele różnych bram, lecz takiej nie, ją musiał najpierw poczuć, aby mógł zobaczyć, musiał włożyć wszystko, całe swoje doświadczenie wynikające z przeżyć i zapukał… złote podwoje się ruszyły, wyszła postać, czuł i widział, że jest w tym miejscu, do którego tak uparcie dążył, wszystko, co go kusiło razem wzięte prysło. Bramę przeszedł i mógł dalej podążyć, gdzie Królestwo niejedno Najwyższego przed nim się otworzyło, jako duch zdobył swój rodzinny dom, świadom siebie samego był Bogu wdzięczny i radosnym czynem wciąż dziękował wśród takich samych jak on ludzkich duchów, różniących się tylko przeżyciami osobistymi zdobywanymi na Światła drodze.

I tak podróżnik doszedł, lecz jego dalsza droga nigdy się nie kończy, przed nim wciąż nowe możliwości, a on znowu w drodze i to bardzo szczęśliwy podróżnik.

Idź dalej podróżniku, wędrowcze i głoś na swej drodze chwałę Stwórcy, a swym życiem oddawaj Najwyższemu cześć!

Podróżnik znów zniknął za horyzontem, z nowym świtem pojawi się ponownie i tylko z osobistym bagażem, jakże jednak bogatym.